Toen ik klein was las mijn vader me vaak voor. En als ik zeg voorlezen dan bedoel ik eigenlijk voordrágen, met stemwisselingen en gezichtsuitdrukkingen die pasten bij het verhaal. Heerlijk!  Een verhaal tot leven brengen zodat de luisteraar aan je lippen hangt, dat is een kunst op zich. Niet iedereen doet dat.

Wat is het toch lekker om af en toe eens goed boos te worden, je hart te luchten over al die ergernissen iedere dag! De meeste stellen kennen het wel; de irritaties over rondslingerende sokken en losliggende tandpastatubedopjes barsten in één keer los en een knetterende ruzie over ‘niets’ is het resultaat. Is eenmaal de lucht weer geklaard dan gaan beiden weer tevreden op dezelfde voet voort.

Soms praat je met, of liever tegen, iemand en heb je het gevoel dat wat je zegt niet direct aankomt. De ogen van je gesprekspartner dwalen wat af, er wordt niet 'gehumd' om aan te geven dat hij of zij luistert, kortom je praat tegen een muur. De ander is nog wel zo alert om je twijfel te zien en zegt: "Ik hoor je wel hoor!" Ok... maar luister je wel?

“Mooie woorden zijn niet altijd waar, ware woorden zijn niet altijd mooi”. Deze tekst zag ik pas geleden zomaar op een raam van een huis hangen. Terwijl ik langsliep ving ik de tekst op en hij bleef een beetje in mijn hoofd hangen.

Tijdens communicatietrainingen ontkom je niet aan het onderwerp 'open vragen stellen'. Het is iedere keer weer bijzonder om te merken hoe moeilijk dat is. Wat zijn we toch verleerd sinds onze kindertijd?